Τίτλος: "La Vida Es Dura" Καλλιτέχνης: JOSE BERRIOS Χώρα: Η.Π.Α. Χρονιά: 2006 Είδος: Salsa Βαθμολογία:
Σε ένα μουσικό περιβάλλον υπό συνεχή ανακατάταξη και γεμάτο καλλιτέχνες που ψάχνουν τη θέση, το ύφος και την υπόσταση τους σ΄αυτό, μερικές φορές η φρέσκια πνοή έρχεται όχι από κάποιον εξαιρετικό νεωτερισμό, αλλά απο μια ειλικρινή επαναδιατύπωση παλιών αρχών που, εφ΄όσον παράγονται με αυθεντικότητα (δηλαδή για τον καλλιτέχνη συντρέχουν πράγματι οι λόγοι να εκφραστεί έτσι), σου αφήνουν μια αίσθηση οικεία, σχεδόν θεραπευτική και σχεδόν πλήρη. Ο Jose Berrios, ένας τραγουδιστής (Πορτορικάνος απο τη Νέα Υόρκη) κοντά στα πενήντα που προσωπικά δέν είχα ποτέ μου ξανακούσει, είναι φανερό πώς στο CD του “La Vida Es Dura” δέ νοιάζεται στο παραμικρό για τρέχουσες μόδες, νέα ρεύματα και ηχητικές καινοτομίες, αφού κατέχει (και μάλιστα πολύ καλά) ένα και μοναδικό τρόπο να κάνει μουσική, οπότε καμμία αμφιβολία δέν τον αγγίζει ή ταλανίζει : συνθέτει και τραγουδά salsa παλαιάς κοπής, σχεδόν α-χρονική, τέτοια που θα μπορούσε να έχει γραφτεί πρίν 35 ή 25 χρόνια πρίν, με τον τραχύ, φορτισμένο και απέριττο τρόπο με τον οποίο έφτιαχναν τη μουσική τότε – και απ΄τις πρώτες νότες του άλμπουμ, σε πείθει πώς σ΄αυτό το στύλ, που τελεί πιά υπό εξαφάνιση, υπάρχει ακόμα μπόλικο ψωμί.
Οι μελωδίες του είναι όμορφες, γήινες, γεμάτες απο το γλυκόπικρο αίσθημα που, ακούγοντας την κλασική salsa, σε κατακλύζει, ενώ η φωνή του, εντελώς τυπική των ερμηνευτών τούτης της αληθινά λαϊκής μουσικής, ηχεί ακατέργαστη, «καπνισμένη», σχεδόν μπλούζ και, στα δικά μου αυτιά, θαύμα. Ολα τα τραγούδια του Berrios αναδίδουν την αίσθηση μιας νύχτας σ΄ένα μικρό κλάμπ του Bronx ή του El Barrio, κουβαλούν συμπυκνωμένη τη μακρά ιστορία αυτής της μουσικής στους δρόμους και τις αλάνες της πόλης και οι στίχοι τους μιλούν για τη ζωή μέσα απ΄το πρίσμα της "λαϊκής φιλοσοφίας», του υπαρξιακού προβληματισμού και της ιδιόμορφης απαισιοδοξίας που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την στιχουργική παράδοση της salsa των 70ς, με τίτλους όπως “Cara Triste” («Θλιμμένο Πρόσωπο»), “Como Cambia El Tiempo” («Πώς Αλλάζουν Οι Καιροί»), “La Vida Es Dura” («Η Ζωή Είναι Σκληρή») και “Escuela Del Dolor” («Το Σχολείο Του Πόνου»). Μιλάει ακόμα για απλές, καθημερινές εικόνες, όπως τη δημοφιλή φιγούρα του πλανόδιου πωλητή παγωτών (“El Piraguero”) ή τους αιώνιους πιτσιρικάδες που την κοπανάνε απο τη μητέρα τους και τρέχουν στη φιέστα γιά να παίξουν rumba –θέματα μιας σχεδόν ηθογραφικής στιχουργίας που αντλεί έμπνευση απο τον μικρόκοσμο της γειτονιάς και ένα περιβάλλον που όσο κι αν υφίσταται ακόμη άθικτο στη Λατινική Αμερική, υποχωρεί ταχύτατα απο τη θεματολογία της σύγχρονης salsa, της οποίας οι στίχοι περιστρέφονται σήμερα όλο και πιο στενά γύρω απο το δίπολο «έρωτας-άτομο», σε αντιδιαστολή με το παλαιότερο «συναίσθημα-κοινότητα» που έδωσε τόσο ισχυρή λαϊκή (και παν-λατινική) ταυτότητα στην κλασική salsa.
Το άλμπουμ του Berrios σίγουρα δεν συνιστά τον «μεγάλο δίσκο», ούτε διεκδικεί δάφνες εξαιρετικής ποιότητας κάτω απο το κριτικό μικροσκόπιο. Ξεχειλίζει όμως από ειλικρίνεια, αυθεντικότητα, μεράκι κι αμεσότητα και για όλα αυτά, κατορθώνει να μεταδώσει χωρίς την παραμικρή δυσκολία δύο βασικά (και για πολλούς καλλιτέχνες, άπιαστα) ζητούμενα : ωραία μουσική και πλούσια συναισθήματα. Μια στίς τόσες, όλα, μα όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν.
